Column Edward

Het jaar 2024 is alweer ruim een maand onderweg!
Maar helaas moet ik u melden (al ga ik er vanuit dat ik niets nieuws vertel), dat we de problemen uit het oude jaar gewoon meenemen. De oorlog in Oekraïne en de onrust in Israël en Gaza zullen naar alle waarschijnlijkheid niet snel opgelost zijn. En in de verte duikt in de Verenigde Staten het oranje gezicht van Donald Trump weer op. Enerzijds vermakelijk, maar de politieke verhoudingen op het wereld toneel worden er niet beter op. En dat zorgt bij mij wel voor enige angst.

In ons eigen land gaat het helaas niet veel beter. Na de verkiezingen was de teleurstelling natuurlijk groot. Al zagen we het misschien wat aankomen, wat betreft het CDA. Zelf stond ik er nog wel open in. Als de PVV dan de grootste is, geef ze een kans. Maar het begint ook hier steeds meer op een sketch van Van Kooten en De Bie te lijken. En ondanks dat ik me hier ook stiekem wel wat mee vermaak, is het eigenlijk diep tragisch. De problemen die de laatste jaren zijn ontstaan en gecreëerd, blijven op deze manier op de plank liggen en we komen geen steek verder.

Er is een ding wat deze twee alinea’s gemeen hebben. Ze zijn allemaal ontstaan vanuit eigen belang. Ieder land heeft gekozen voor een leider die pretendeert zijn eigen bevolking op één te zetten. En zonder gezamenlijkheid en verdraagzaamheid krijg je verdeeldheid, dat moge duidelijk zijn. En ook in het klein is het terug te zien. Als de buurman de auto verkeerd parkeert of het buurmeisje iets te enthousiast is met het geven van een feestje, lijkt men niet kunnen wachten om de politie te bellen. Nu ben ik toch nog echt opgegroeid met het koffiezetapparaat en een praatje als oplossing voor dit soort problematiek. We praten niet meer met mensen die er anders in staan dan jij. En als er al een vorm van communicatie plaatsvindt is het schreeuwen. Zonde, want als we de problemen willen oplossen hebben we iedereen nodig. En om dan toch positief te worden. Dat biedt kansen!

Juist voor ons als CDA. Met Henri Bontenbal voorop zie ik dit geluid steeds meer verspreid worden. Media nodigen hem graag uit en ook op straat is men al een stuk positiever over onze partij!
Misschien denkt u na het lezen van dit stuk. Wat een pessimistisch geluid! Terwijl ik toch eigenlijk een vrij opgeruimd iemand van mezelf ben wil ik graag eindigen een vrolijk gedichtje.

Al lijkt alles zo donker en best wel zwaar, wordt je van alles wat je ziet een beetje naar
Zoek en zie het mooie al is het maar klein, ga niet door het leven als een stuk chagrijn
In tijde als deze verlangen we juist naar wat licht, dat kun je alleen brengen door een lach op je gezicht