Column Annemarie Kemp-Van de Brug

Afgelopen december werden mijn man Peter en ik wederom trotse ouders van een dochter. Isa is een blije baby – die gelukkig al goede nachtjes slaapt 😊 – en speelt graag met haar grote zus Anna van 2,5. We zijn enorm dankbaar voor ons fijne gezin en genieten van het opgroeien van onze meiden.

Zij zijn nu nog maar klein, maar als ouders hebben we wel al geleerd dat we constant bezig zijn met hun toekomst. Dat is met de geboorte van de dames ook ‘geboren’; een constant verantwoordelijkheidsgevoel en de wil om het beste door te geven wat we maar kunnen. Een deel gaat over noodzakelijkheden in het leven; bijvoorbeeld het leren om met geld om te gaan en zelfstandig te zijn. Of om allemaal je steentje bij te dragen in het huishouden. Maar, nog veel meer over wat wij belangrijk vinden om aan onze meiden te leren. Wat is voor ons nou belangrijk om in hen terug te zien als ze -vast veel te snel- volwassen zijn?!

Die vraag heb ik mezelf vaak gesteld sinds ik moeder mocht worden. In een polariserende samenleving, waarin we onszelf vaak belangrijker vinden dan een ander, hoop ik dat onze meiden opgroeien als zorgzame en betrokken inwoners. Zie naar elkaar om, en zoals onze partijleider Henri Bontenbal zegt: practise what you preach. Wat we willen veranderen aan onze samenleving, moeten we ook zelf doen.

Dus als we willen dat er een einde komt aan eenzaamheid; ga nog deze week bij iemand op bezoek waar je hoognodig een keer langs moet. We kennen allemaal wel iemand waarvan we regelmatig denken; daar zou ik snel weer eens langs moeten. Ik ook, de drukte van alledag zorgt er zo vaak voor dat het er weer bij inschiet. Terwijl een klein gebaar als een kopje koffie drinken met elkaar zo gewaardeerd wordt en de ander een fijne dag bezorgd. Dat willen we allemaal toch?!

Naast die zorg voor elkaar hoop ik dat we als samenleving weer wat meer naar elkaar toe groeien. Elkaar wat gunnen, het is toch prachtig om blij te kunnen zijn voor de successen van een ander? Nu lijkt het soms wel of er zoveel cynisme en achterdocht in ons huist dat we bij voorbaat al afhaken. Ook politieke discussies worden alsmaar scherper. Ik ben blij en trots dat onze collega’s in Den Haag het tij proberen te keren en een kritische maar positieve houding hebben. ‘Goede plannen steunen we, en anders proberen we om het plan beter te maken’. Een inspirerend standpunt.

Al met al hoop ik dat we allemaal, de gehele samenleving in al haar verscheidenheid, wat liever en milder worden naar elkaar. We mogen hierbij vertrouwen op Zijn leiding. Het is een geruststellend idee dat Hij een plan met ons allemaal heeft en geeft wat daarin nodig is. Dus als het gaat om wat écht belangrijk is om door te geven aan onze lieve dochters hebben we daar het antwoord. Een toekomst vol van hoop!

U geeft een toekomst vol van hoop
Dat heeft U aan ons beloofd
Niemand anders U alleen
Leidt ons door dit leven heen